Er is de laatste jaren een hele hoop veranderd rond Bleijenbeek. De werkzaamheden in en rond de ruïne zijn zo goed als klaar. De populieren aan de oostzijde zijn gekapt waardoor het geheel ruimtelijker oogt en een betere kijk op het omliggende landgoed geeft. De tuin en ook de ruïne wordt regelmatig door een aantal Offerse vrijwilligers bij- en schoon gehouden. Zelf word ik steeds ‘bleijer’ als ik weer op Bleijenbeek ben.

Maar ik wil in deze Blik hoofdzakelijk de leden van de Stichting Kasteelruïne in het spreekwoordelijke zonnetje zetten. Zij hebben er immers voor gezorgd dat er gelden kwamen om Bleijenbeek van de ondergang te redden. Had men hier nog langer mee gewacht was het voor de toren al te laat geweest. Door hun inzet en met name van de kartrekkers Wout Hermans en voorzitter en initiatiefnemer Erik Jurgens is Bleijenbeek behouden en weer – zoals eeuwenlang – het middelpunt van het omvangrijke landgoed en haar omgeving.

Een aantal weken geleden is Wout Hermans op Bleijenbeek geridderd door de burgemeester van de gemeente Horst, waar hij ook woont. Wout was bij de Stichting de projectleider, hij regelde alles met architect en aannemer en moest zorgen dat de werkzaamheden in goede banen werden geleid. Dit was een taak wat hem veel vrije tijd heeft gekost. Zoals we weten zijn er in het verleden meer ridders op Bleijenbeek geweest en nu mag Wout zich onder hen ‘scharen’.

Het kasteel leeft als nooit te voren, drommen bezoekers zijn er al geweest en komen nog steeds. Dagelijks staan er mensen voor de poort die de enorme aantrekkingskracht van de ruïne voelen. Er gaat een geheimzinnige macht van de oude gehavende muren uit en dat bespeurt men. Ton en ik hebben de laatste jaren zo’n 4000 mensen een rondleiding gegeven en geprobeerd om de bezoekers en in het bijzonder de ‘Offerse’ te laten zien en horen dat ze onderdeel zijn van de bewogen geschiedenis van Bleijenbeek. Zo’n zeshonderd jaar heeft de Afferdse bevolking geleefd in de schaduw van het machtige Huis, waren afhankelijk van, en schatplichtig aan hun bewoners. Maar het kasteel bood ook werk en vele generaties hebben hier gediend. En in onrustige tijden – en die waren er vaak – bood Bleijenbeek ook bescherming en waren de Afferdenaren veilig achter de dikke muren. Afferden en Bleijenbeek; voor altijd onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Stichting Kasteelruïne heeft onlangs besloten alles over te dragen aan Stichting Het Limburgs Landschap. Zij zijn nu hoofdpachter geworden van Bleijenbeek zoals het er nu uitziet en zijn daarmee ook verantwoordelijk voor alle zaken op en rond het kasteelterrein. Zij maken nu de dienst uit en moeten er zorg voor dragen dat Bleijenbeek tot in de verre toekomst behouden blijft. (Het Limburgs Landschap heeft natuurlijk wel een grote ervaring in het behouden en onderhouden van oud-Limburgs erfgoed.)

Stichting Kasteelruïne daarentegen is nog niet klaar en wil nog graag een aantal kleinere projecten realiseren op het terrein zoals de opbouw van het theehuisje, een nieuwe toegangspoort, water en elektra en wat dies meer zij. We zijn blij dat ze zich nog steeds betrokken voelen met Bleijenbeek. Aan ideeën ontbreekt ze het in ieder geval nog niet.

En Ton en ik? Dat zit in het volgende blik.

Henk Hendriks