Zaterdag 8 oktober vieren Huub en Han Boskamp-Van den Woldenberg dat zij zestig jaar geleden met elkaar in de echt verbonden werden. Dit heuglijk feit vond destijds plaats in de Sint Antoniuskapel te Heukelom en dat wordt die dag nog eens dunnetjes overgedaan.
Het was in 1943 tijdens de Tweede Wereldoorlog dat Piet Megens, Huub Boskamp attent maakte op het feit dat er bij ‘Kerse-Hannes’ in Heukelom nog een ‘schôn dèn’ rondliep. “Is dat niks voor jou?”, vroeg Piet aan Huub. Deze Heukelomse schone luisterde naar de naam Hanneke van den Woldenberg. Voor Huub was de dame in kwestie geen onbekende. Op enig moment trof Huub de vader van Hanneke bij de plaatselijke bakkerij Cuijpers in Afferden. Destijds was het nog gebruikelijk dat veel huishoudens thuis het deeg bereidden en dat naar de bakkerij brachten om het daar te laten bakken. Huub stelde aan ‘Kerse-Hannes’ voor om eens te komen praten over zijn dochter Hanneke. En prompt antwoordde de man daarop: “Da duude gej mar.” En zo kon het gebeuren dat Huub Boskamp de volgende zondag reeds een bezoek bracht aan Huize Van den Woldenberg om daar om de hand van Hanneke te vragen. En zoals dat toen ging, werd er nergens meer over gesproken, hetgeen betekende dat het ‘aan’ was tussen Huub en Hanneke. In zo’n relatief kleine gemeenschap kende iedereen elkaar en waren er weinig of geen geheimen voor de streekgenoten.
Huub (toen 22 jaar) en Hanneke (19 jaar) zagen elkaar aanvankelijk elke zondag even. Maar Huub stelde zich in de loop van 1943 beschikbaar als vervanger voor zijn jongere, ziekelijke broer Harrie die moest dienen onder de Arbeitseinsatz in Duitsland. Huub werd te werk gesteld in het Duitse Keppelen maar kwam na negen maanden weer terug in Nederland wegens een ernstige ziekte.
Na de bevrijding trouwde Huub met Hanneke in oktober van het jaar 1945. Geen uitgebreid huwelijksfeest maar een bescheiden huwelijksvoltrekking waarbij de bruid een eenvoudig zwart kleed droeg en de bruidegom eveneens gewoon gekleed ging. Het was immers kort na de oorlog en niemand had iets. Tijdens het huwelijksfeest werd een vat bier aangeslagen maar dat ging niet eens op. Dezelfde avond vertrokken Huub en Hanneke naar hun noodwoning aan de Spitsbrug in Afferden. De dag erna volgde geen huwelijksreis; integendeel. Het harde landleven werd hervat alsof er niets was voorgevallen.
In de navolgende jaren zagen op de Spitsbrug maar liefst dertien kinderen het levenslicht. Zij brachten vervolgens in verscheidene huwelijken weer drieëntwintig kleinkinderen ter wereld. En inmiddels zijn er ook al weer dertien achterkleinkinderen.
“In al die jaren”, vertelt Huub, “zijn we één keer een week op vakantie geweest naar de plaats waar we tijdens de evacuatie (in 1944) verbleven in Overijssel. Het was zo bijzonder dat we besloten hebben om contact te blijven houden met die mensen”, aldus het duo. Het tweetal maakt wel regelmatig geheel verzorgde dagtrips en geniet daar zeer van.
De kinderen vertellen dat ze in hun jeugd niets tekort zijn gekomen. “Eten was er altijd volop. En als tante Door uit Venlo weer eens over de vloer kwam, meestal als er zojuist geslacht was, dan bracht zij een tas met extra kleding mee en een cake voor moeder. En mam heeft zelf heel veel kleding voor ons gebreid”, weet de oudste dochter Ellie nog te herinneren. “En het was bij ons altijd gezellig omdat veel kinderen uit de buurt ons bezochten.” Het zestigjarig huwelijksfeest zal voor Huub en Han Boskamp-Van den Woldenberg dan ook beslist een diamanten kroon zijn op het levenswerk dat zij in al die jaren in voor- en tegenspoed hebben opgebouwd. Een respectvol leven zoals weinigen zich dat vandaag nog kunnen voorstellen.
