De Maasduinen rouwt. Theo zal niet meer door haar bossen en heuvels dwalen. Ze is bedroefd omdat haar trouwe vriend niet meer haar serene schoonheid zal vastleggen op de digitale plaat. De vele bewoners van de Maasduinen zullen tevergeefs wachten om te poseren voor hun geliefde fotograaf.
Bleijenbeek rouwt. Urenlang zwierf hij hier rond, wachtend op dat ene moment van verwondering, die explosie van licht in de nevel tussen de eeuwenoude muren, die dan even leken te ontwaken. Verwondering overgaand in bewondering was een leidraad in Theo’s creatieve geest; zijn grote kracht was de vele levensvormen in de natuur een hoofdrol te geven in schilderachtige composities.
Theo was niet alleen een begenadigd fotograaf maar ook vrijwilliger in het groen. Hij was van mening dat hij iets terug moest doen voor de natuur die hem zoveel gelukkige momenten had gegeven. En waar kon dit beter dan bij de werkgroep Uitkijktoren en de werkgroep Bleijenbeek. Vele jaren hebben we samen gewerkt, gelachen, gepraat, gediscussieerd en herinneringen gedeeld. Tot het moment kwam dat het niet meer ging. Gelukkig kon Theo er makkelijk over praten. Hij stelde ons notabene op ons gemak door het altijd bespreekbaar te houden! Regelmatig kwam hij nog langs om een praatje te maken of om gewoon weer eens even de sfeer te proeven! Tot het moment kwam dat de hemel zelf een fotograaf nodig had en Theo vroeg om zich te melden.
Theo, goede, lieve vriend. Bedankt dat we je hebben mogen leren kennen en dat je onze makker wilde zijn! We zullen jouw heerlijke verhalen missen. Nooit zullen we je enthousiasme, je lach, humor en zelfspot vergeten.
Ik sluit af met de wijze woorden van de Engelse letterkundige Samuel Johnson:
Het komt er niet op aan hoe een mens is gestorven, maar hoe hij heeft geleefd!
Henk Hendriks
mede namens werkgroep Uitkijktoren en werkgroep Bleijenbeek.
