Kasteelruïne Bleijenbeek

Opeens lag hij daar, de stoere es; zijn met korstmos bedekte takken uitgespreid in een laatste poging het onvermijdelijke tegen te houden. Zijn taak – als één van de poortwachters van Bleijenbeek – zit erop…

“Zeg vriendje”, klonk het vanuit de duisternis, “wat was dat laatst voor een heisa bij de poort, mijn poort. Ik zag en hoorde vanuit de toren dat één van die snuiters een toespraak hield. Mooi verhaal, maar te lang, veel te lang.”

Zwijgend keken ze me aan. Afwachtend. Toch voelde de sfeer goed, kon niet echt iets van woede of onrust bespeuren, maar je weet het nooit helemaal zeker met de eeuwenoude bewoners van Bleijenbeek. Maarten zag ik niet; ik had zo’n idee dat hij niet ver weg was. Plotseling ontstond er reuring, een kakofonie van geluiden en gebaren.

“Een bizonder bleie vondst” Herfstregens teisteren Bleijenbeek, maar de trotse dame...